Door Dennis Janssen
Artikelen die zeer persoonlijk van aard zijn, zijn voor mij altijd het moeilijkst om te schrijven. Je legt vaak je ziel bloot en als lezers dan gewoon doorbladeren zonder het stuk gelezen te hebben krijg je een soort afwijzingsgevoel.
Dit is één van de redenen waarom ik dit stuk nu pas schrijf. Het gaat hier namelijk helemaal niet om het heetste nieuws, een diepgaand interview of een nagespeurd achtergrond artikel. Nee, wat ik hier wil vertellen is de ontwikkeling die ik als comicliefhebber en -spaarder sinds 1975 heb doorgemaakt. Het is iets waarvan ik denk dat ik niet de enige ben die dit traject heeft afgelegd, dus misschien volgt voor sommigen van jullie het feest der herkenning.
In 1975 werd ik voor het eerst gefascineerd door de kleurige wereld van stripverhalen. Ik was toen zes jaar oud. Daarvoor had ik natuurlijk al met het medium kennis gemaakt (plaatjes kijken in de Bobo of een ander kinderblad), maar vanaf het moment dat ik goed kon lezen was het pas echt raak. De verhalen van Suske en Wiske en Robbedoes vond ik erg leuk, maar vooral de kleurige wereld van de superhelden boeide mij gigantisch. Hip Comics verslond ik, terwijl ook de Batmannetjes er als koek ingingen. Vaak nadat ik een comic gelezen had speelde ik dat ik Superman of Spinneman was (of Johan Cruijff, maar dat heeft hier weinig mee te maken), terwijl andere kinderen het bij brandweerman of agent hielden (soms doktertje, maar dan waren er meestal personen van het andere geslacht bij).
Na een tijd kwam ik in contact met de originele Amerikaanse comics en zag dat die een heel stuk op Nederland voorliepen en voor ik het wist ging een groot deel van mijn zakgeld op aan het kopen hiervan. Op een gegeven moment spaarde ik bijna alles wat bij de 'grote' uitgeverijen uitkwam en daarbij ook nog redelijk veel 'independant' spul. Na een lange introductie zijn we dan eindelijk aangekomen op het punt dat ik hier wil belichten, namelijk mijn ontwikkeling van 'allesvreter' naar 'fijnproever'.
Ongeveer 2 jaar nadat ik echt Amerikaanse begon te sparen kreeg ik mijn eerste betaalde baantje. Het geld dat ik verdiende was niet veel, maar meer dan ik op regelmatige wijze in mijn zak had gehad. De ontwikkeling die mijn spaardersdrang daardoor doormaakte was spectaculair. Kocht ik in het begon alleen de comics die ik in het Nederlands ook had gekocht (Spider-Man, FF, Avengers, Batman, Superman, Hulk), nu gingen alle remmen los. Aangezien ik op dat moment bijna voor namelijk in Marvel comics dacht (Stan Lee + Jack Kirby = God) moesten eerst de Marvel series eraan geloven. Stuk voor stuk kwamen ze op de bestellijst terecht en die lijst werd maandelijks groter. Toen ik eindelijk alles van Marvel spaarde (ja, zelfs G.I.Joe en Transformers, beste kijkbuiskinderen) ging ik vrolijk met DC en later First en Eclipse verder. Dit had zo zijn voor- en nadelen. Als grootste voordeel kan ik noemen dat ik aan een heleboel comics heel erg veel plezier beleeft heb. Doordat ik elke keer zo ontzettend veel bestelde zijn er juweeltjes in mijn verzameling terecht gekomen die anders waarschijnlijk de weg naar mijn kast niet gevonden hadden. Zo zijn daar onder andere een Time Masters (DC mini-serie over Rip Hunter, het beste tijdreis verhaal in comics), Swords of The Swashbucklers (Marvel/Epic, piraten in de ruimte met een ontzettend goed verhaal en een gezonde portie humor), Deadman(DC reprint serie, Robert Kannigher en Neal Adams op hun best), Challengers of the Unknown (DC miniserie, waarin vlakke figuren opeens een drie dimensionaal karakter krijgen en waarin Tim Sale laat zien dat hij niets van Frank Miller heeft afgekeken, maar dat Miller, toen hij dit verhaal las, zijn ogen niet in zijn zakken had zitten), Alien Legion (Marvel, DE science fiction serie), Roots of the Swamp Thing (DC reprint serie van Bernie Wrightson en Len Wein) en Squadron Supreme (Marvel, een geweldig verhaal van Gruenwald over een superhelden team uit een alternatief universum).
Achter het nadeel van mijn verzamelaarswoede kwam ik pas veel later. Op een willekeurig zomermiddag besloot ik eens een lijst te maken van de series die ik op dat moment spaarde. Toen ik een uur later uitgetikt was bekeek ik die lijst eens heel kritisch. Toen kwam ik er achter dat ik een heleboel comics die ik kocht helemaal niet meer met plezier las. Het was eigenlijk meer een gewoonte geworden om steeds weer een kruisje voor deze titel te zetten onder het mom: 'Ach ik heb er al 123, dus laat ik 124 ook maar bestellen, want dan blijf ik compleet!'. Maar als je dat doet kan je, vind ik, beter postzegels gaan sparen (neemt veel minder plaats in beslag!). Een comic is in de eerste plaats om te lezen en als een comic je dat niet meer kan bieden en je denkt niet dat er op korte termijn verbetering plaats vind, dan moet je ermee stoppen. Ik ben toen eens na gaan denken en om eens een grote schoonmaak te houden heb ik bij elke titel die ik spaarde mijzelf de volgende vraag gesteld: "Als ik minder geld had, zou ik deze comic dan nog kopen?". Bij heel veel comics kwam als antwoord "Nee" uit de bus, wat er onder andere toe leidde dat ik plus minus 90% van al mijn Marvel titels liet vallen.
Wat ik hierboven geschetst heb noem ik het 'fijnproevers' beleid. Het wil dus NIET zeggen dat alle comics die ik spaar voor iedereen geweldig zijn. Een 'fijnproever' comic voor mij is niet per definitie een 'fijnproever' comic voor iemand anders. Voor de een is een 'fijnproever' comic Strangers in Paradise, voor de ander Spawn. Zo heeft iedereen zijn eigen stijl. Wat ik alleen wil zeggen, is dat zolang je plezier uit een comic haalt je die comic zeker moet sparen, maar het kopen van een comic om compleet te blijven vind ik niet verstandig. Natuurlijk maak ik mijzelf hier ook wel eens schuldig aan. Zo koop ik trouw alles van Conan wat in comicvorm verschijnt (hoewel het de laatste jaren zó ongelofelijk slecht was) en maak ik ook series af als blijkt dat er nog twee deeltjes van uit gaan komen. Laat het echter niet de overhand krijgen is mijn advies. Wees een lezer en geen spaarder!!!! Probeer nieuwe dingen uit in plaats van je geld steeds aan dezelfde series te besteden terwijl je weet dat je er niet meer die voldoening van toen uit haalt.
Uiteraard is dit mijn mening en wil ik niemand beledigen of vertellen hoe hij/zij met zijn/haar hobby om moet gaan. Ik wil hier slechts mijn ervaring met jullie delen. Misschien dat iemand zich hierin herkent. Wees dan gerust. Je bent zeer zeker niet de enige. Heel veel leesplezier!!!!!
P.S. Verslaafden kunnen zich altijd nog bij het RIAGG melden.