De redactie besloot een bezoek te brengen aan het 13e Brabantse stripspektakel in Valkenswaard. Dit is een altijd erg gezellige beurs in het zuiden des lands en ook deze keer was de sfeer weer prima. Tijdens een korte pauze aan de bar hoorden wij Engels naast ons praten en als goed Pavlovianen richtte de blik zich dan ook direct naar links. Na enige heen en weer gepraat (is het hem of is het hem niet) werden de stoute schoenen aangetrokken en vroegen wij ‘Excuse us, but are you David Lloyd?’. Na een bevestigend antwoord was direct de volgende vraag of hij zijn medewerking aan een kort interview wilde verlenen. David, in prima stemming verkerend wegens de Hoegaarden, maakte een afspraak met ons om half zes.

(Bijna) stipt op tijd (hij moest nog een Spider-Man tekening afmaken voor een erg jonge fan) zette David zich aan ons tafeltje. Gewapend met een verse Hoegaarden begon ons gesprek. Helaas werden wij na een uur gestoord door iemand van de organisatie die David vertelde dat hij moest komen eten. Onder luid protest van David, die vond dat het gesprek best nog even kon voortduren en dat ze best zonder hem konden gaan eten, werd hij met licht verbaal geweld ontvoerd. Zich naar ons verontschuldigend werd David weggeleid. Dat is de reden dat ons interview niet zo diepgaand is als een normaal ‘Nuff Said interview. Het gebeuren bewijst wel dat een gesprek met de ‘Nuff Said redactie erg gezellig is (of komt het omdat wij het bier betalen?) want David had helemaal geen zin om weg te gaan.

David, om te beginnen hartelijk welkom en bedankt voor je medewerking.
Geen enkel probleem, ik vind het altijd gezellig om op beurzen te komen en met mensen te praten. Ik kom wel vaker op Europese beurzen en ik vind het daar leuker dan in Engeland.

Ik hoorde je binnensmonds behoorlijk mompelen toen je die laatste schets voor die kleine jongen maakte, en dat waren niet allemaal mooie en nette woorden!
Ja, dat was een jongentje van een jaar of vijf die een hele grote Spider-Man fan was. Zijn vader vroeg of ik een Spider-Man voor hem wilde tekenen. Nu ben ik al geen superhelden tekenaar en ik had geen flauw idee hoe Spider-Man in elkaar zat. Dus kwam de vader van die jongen met een comic en omdat ik op jonge leeftijd ook een grote Spider-Man fan was besloot ik een poging te wagen. Man, man wat een karwei. Het figuur valt wel mee, maar al die webdraadjes die op dat kostuum zitten. Na vandaag vind ik dat iedereen die Spider-Man moet inkten een extra bonus verdiend.

Je maakte een opmerking over je jeugdhelden, kun je daar iets meer over vertellen?
Tjonge, daar vraag je me wat. Ik las alles wat los en vast zat toen ik jong was dus dat duurt een uur. Laat ik het maar beperken tot de dingen die een grote invloed op mij en mijn werk hebben gehad. Ik ben in 1950 in Londen geboren en ik ben dus opgegroeid met de Engelse jeugdbladen en de oude Amerikaanse comics. Mensen wiens werk mij echt beïnvloed hebben zijn Ron Embleton, vooral zijn Griekse mythologische verhalen die in Boys World stonden. Na de Engelse bladen kwamen de oude Marvel comics zoals Amazing Adult Fantasy en daaruit uiteraard Spider-Man. Ik volgde een hoop van de oude Marvel series zoals Fantastic Four en Daredevil, vooral de eerste deeltjes, getekend door Wally Wood vond ik fantastisch. Ik las ook Mad magazine en vond (en vind) dat nog steeds het beste humor blad aller tijden. Ook de EC comics van mensen als Al Williamson en Graham Inkles behoorden tot mijn favorieten. Toen ik iets ouder werd werden de superhelden vervangen door de horror bladen van uitgeverij Warren, de Creepy en Eerie. En als laatste moet ik John Burns noemen, toen ik zijn kranten strip de Seekers zag was ik verkocht. Deze man heeft meer dan iemand anders mijn carrière beïnvloedt.

Op dat moment stokt het gesprek even. Robert van der Kroft, de tekenaar van Claire passeert ons tafeltje en David begroet hem heel hartelijk. Dat ik je hier ontmoet zegt David, de vorige keer zagen we elkaar in Hong Kong. Op onze verbaasde blikken krijgen wij een verhaal over de EEG die per land een tekenaar voor een cultureel uitwisseling programma naar het verre oosten stuurde. Hier hebben de twee elkaar ontmoet en vriendschap gesloten. Na dit korte intermezzo gaan we weer verder.

Hoe komt het dat je je nog zoveel dingen uit je jeugd weet te herinneren?
Om de eenvoudige reden dat ik van jongs af aan tekenaar heb willen worden. Ik heb dan ook een teken opleiding gevolgd en begon daarna met mijn portfolio te leuren. Men vond mij echter niet goed genoeg en daarom ben ik de reclame maar ingedoken. Ik wilde geen comics tekenen maar mijn ideaal was om kinderboeken te illustreren en om covers van boeken te maken. Ik werkte in hetzelfde gebouw waar Marvel UK gevestigd was en ik kende de diverse tekenaars daar wel. Op een gegeven ogenblik werd mij door Dez Skin, de editor van Marvel UK, aangeboden om wat verhaaltjes voor de Engelse annuals te illustreren. Dit waren hardcovers met een aantal verschillende verhalen erin. Toen ik eenmaal in de strip wereld verzeild was geraakt maakte ik van alles en nog wat, bewerkingen van televisie series zoals Kojak, een serie die gebaseerd was op de Hammer House of Horror films, "you name it I drew it".

Als je zo’n brede achtergrond hebt zul je tegenwoordig ook wel veel lezen?
Juist niet. Ik lijd aan de bekende ziekte der mensheid, druk, druk, druk. Ik lees dus heel erg weinig. Tot de weinige dingen waar ik de tijd voor neem behoren Rubber Blanket van David Mazuchelli, Leave it to Chance van James Robinson en Paul Smith. Dingen die ik verder goed vind maar zelden lees zijn, onder andere, Stray Bullets van Dave Lapham en Bone van Jeff Smith. Ook van de Vertigo lijn lees ik nog maar heel weinig. Vertigo was een geweldig concept maar er komen tegenwoordig zoveel dingen uit dat het gemiddelde steeds verder wegzakt. Er zijn nog wel uitzonderingen als Preacher, maar het merendeel van de huidige Vertigo titels heeft niet meer het peil van de beginjaren.

Laten we terugkeren naar je eigen carrière. Hoe kwam je van al die verschillende comics tot V for Vendetta, je grote doorbraak?
Toen Marvel UK opgeheven werd kwam Dez Skin op straat te staan. Hij besloot een eigen blad op te richtten met de naam Warrior en kwam daarvoor uiteraard terecht bij de mensen die voor hem gewerkt hadden. Zo vroeg hij Alan Moore en mij om diverse superhelden verhalen te maken gebaseerd op figuren die we voor Marvel UK ontwikkeld hadden of aan het ontwikkelen waren. Hij wilde een figuur dat nogal op Nightraven leek, iets dat ik pal daarvoor voor Marvel UK getekend had. Dit werd V for Vendetta. Dez betaalde ons bijna niets voor het verhaal want hij had geen geld. Wij zeiden ‘dat is prima, maar dan hebben we wel de totale vrijheid om te maken wat we willen en hoe we het willen’. Op deze basis begon V for Vendetta.

Dat is iets te weinig informatie vertel eens iets meer over de achtergronden, over hoe jullie samenwerkten en dergelijke.
V was een soort kermis attractie, je kon het het beste vergelijken met een achtbaan. We hadden geen flauw idee hoe het verhaal zou gaan van hoofdstuk tot hoofdstuk. Het was gebaseerd op onze eigen ideeën en meningen over de politieke situatie in de wereld en Engeland in het bijzonder. V was ons antwoord op het Thatcherisme en op de overheersing van de mensen door de kerk en dat soort instituten. Alan schreef dingen waar hij zelf niet tevreden over was en als ik dan opbelde met vragen over de plot werd het aan de telefoon opnieuw uitgewerkt. Hele episodes veranderden op het laatste moment.

Toen DC de serie ging uitgaven waren jullie gestopt vanwege het faillissement van Warrior. Werkten jullie toen op dezelfde manier verder?
Nee, toen moesten we wel netjes werken want DC betaalde tenslotte een normaal bedrag. Op dat moment bedachten we hoe het verhaal verder moest gaan en plotte Alan het allemaal uit. Als je als lezer heel erg goed oplet kun je diverse dingen uit het verhaal halen. Zo zit er omstreeks hoofdstuk 11 een hele grote stijl verandering in het verhaal. Ik ga je het hoe, waar en waarom niet uitleggen. Als ik dat doe verliest het verhaal een deel van zijn magie en dat is iets wat ik met alle geweld wil verhinderen.

Zou je nog wel eens iets met Alan Moore willen maken?
Ja en nee. Ja omdat ik prima herinneringen heb aan de tijd die ik met Alan samen gewerkt heb en omdat V for Vendetta iets is wat we met z’n tweeën hebben gemaakt en waar ik ontzettend trots op ben. Nee omdat als we weer iets samen gaan doen iedereen het onmiddellijk met V for Vendetta gaat vergelijken en dat is onmogelijk. Alan en ik zijn nu heel andere mensen en we zullen dus ook een heel andere comic gaan maken.

Lees je veel van Alan zijn huidige werk?
Nee niets, dat komt door het tijdgebrek waar ik het al eerder over had. Ik lees wel bijna alles over hem wat er verschijnt omdat Alan zo’n fascinerende man is.

Je bent een van de weinige Britse tekenaars die bijna exclusief voor de Amerikaanse markt werkt. Hoe komt dat?
Dat heeft te maken met het management van de Britse uitgeverijen. Daar heb ik namelijk een bloedhekel aan. Er komen heel veel verschillende fantastische ideeën op bij de Engelse tekenaars en schrijvers, maar die worden allemaal door het management om zeep geholpen. Dat is de reden dat ik de afgelopen vijf jaar alleen maar voor de Amerikaanse markt heb gewerkt. Ik ben zelfs een van de weinige, misschien wel enige, Britse tekenaar die nog nooit iets voor 2000AD heeft gemaakt.

David, hartelijk bedankt voor dit korte interview en smakelijk eten!
Geen enkele dank, ik heb me prima geamuseerd en ik zie jullie wel weer als ik opnieuw in Nederland ben.

Hiermee eindigt ons gesprek. David begeeft zich naar het gezamenlijke diner dat elk jaar de zaterdag van Valkenswaard besluit. In geanimeerd gesprek met Robert van der Kroft zwaait hij nog even ten afscheid.