| Stray Bullets #1-7 uitgegeven door El Capitan Schrijver: David Lapham Tekenaar: David Lapham Inkter: David Lapham |
|
| Stray Bullets #1-7 uitgegeven door El Capitan Schrijver: David Lapham Tekenaar: David Lapham Inkter: David Lapham |
|
Reviewer: Dennis Janssen
Toen David Lapham bij Defiant vertrok om zijn eigen comic uit te brengen keken velen vreemd op. 'Zou die Lapham het wel waar kunnen maken nu hij onder de beschermende vleugels van zijn vriend en mentor Jim Shooter vandaan gekomen was?' en 'Gaat dat wel goed in een neergaande markt' waren veel gestelde vragen. Nu we enige tijd verder zijn kan een volmondig ja op beide vragen geantwoord worden. Stray Bullets is op dit moment één van de populairste en meest vernieuwende self-published comics. Voor degenen die het nog niet weten, een self-published comic is een comic die niet alleen door de makers geschreven en getekend wordt, maar zij verzorgen ook het uitbrengen van de comic en de financiële kant van het uitgeversvak, etc.
Stray Bullets valt erg moeilijk in een genre te plaatsen of te omschrijven. Als ik het in één woord op moest sommen zou ik er de Engelse term weird (vreemd, maar dan in een bredere zin) voor gebruiken. Sommige delen vormen één geheel, bij andere krijg je de indruk dat er midden in een verhaal gestopt wordt, maar verwacht niet dat daar in het volgende deel op terug gekomen wordt. Het is duidelijk dat Lapham bezig is een groter geheel door de losse delen heen te werken, maar wat dat is, is op dit moment nog niet duidelijk. Maar dit mysterieuze is één van de dingen die Stray Bullets zo spannend maakt.
Iets anders dat verbazend goed werkt is het wisselen van hoofdrol spelers. Vaak komt de hoofdrol speler van een bepaal verhaal in een ander deel terug, maar dan als bijrol of zelfs als figurant. Dit betekent dat je situaties uit meerdere gezichtspunten te zien krijgt. De persoon die tot nu toe het meest in de verhalen voorkomt is Ginny, een meisje dat een zeer slechte band met haar moeder heeft en waarvan de vader aan kanker lijdt (en later in de serie sterft).
Ook het heen en weer in de tijd springen maakt alles er niet duidelijker op. Tot nu toe zijn er geen twee nummers geweest die qua tijd naadloos op elkaar aansluiten. Mooi hierin is, dat goed te zien is dat Lapham oog heeft voor de tijd waarin hij een verhaal schrijft. Speelt het verhaal zich af in de jaren 70,dan zie je veel wijde pijpen en wordt het woord groovy nog weleens gebruikt, terwijl in de jaren 90 een heel andere mode en vocabulaire te bewonderen is.
Zoals al gezegd is Stray Bullets moeilijk in een categorie in te delen. In een gewone superhelden strip weet je vaak voordat je begint te lezen al hoe het verhaal ongeveer gaat lopen. De details kunnen per keer verschillen, maar vaak is de rode draad hetzelfde. Bij Stray Bullets is dit niet het geval. Zo is er in het ene deel bijna alleen maar extreem geweld (bijvoorbeeld #1), in een ander vloeit geen druppel bloed, maar ligt de nadruk op psychologische problemen (#7) en in weer een ander uiterste gaat een verhaal over iemand die de hele wereld opblaast na een gesprek met god te hebben gehad (#6). En daar, denk ik, ligt de kracht van Stray Bullets. Elke keer word je weer verrast. Je kunt van tevoren niet zeggen hoe een verhaal zal lopen of zelfs maar waarover het zal gaan.
Voor mij is dat één van de dingen die ik in comics zoek. Dat deed ik al toen ik 18 jaar gelden begon met comics verzamelen (toen was het overigens wel gemakkelijker!) en dat doe ik nu nog!!! Daarom raad ik iedereen aan om Stray Bullets te proberen (wil je niet midden in de serie vallen, dan is het goed om te weten dat volgens Lapham zelf er binnenkort een trade paperback met daarin de eerste zeven delen uitkomt). Je doet er jezelf een groots plezier mee en daarnaast steun je één van de meest creatieve en veelbelovende talenten die de comic wereld rijk is. Als dat geen twee goede redenen zijn!!!