The Punisher: Return To Big Nothing
(1989) graphic novel uitgegeven door Marvel Schrijver: Steven Grant Tekenaar: Mike Zeck |
Reviewer: Dennis Janssen
De Punisher is niet meer 'in'. Dat blijkt wel uit het feit dat Marvel besloten heeft alle drie de Punisher series te stoppen om daarna opnieuw te beginnen met één serie. Daarnaast was het zo dat een tijdje geleden er ook elke maand wel een Punisher special of een Armory of iets dergelijks was. Dat is dus nu allemaal passé. En eerlijk gezegd: een heleboel Punisher materiaal was natuurlijk ook het papier waarop het gedrukt was niet waard. Maar laten we niet vergeten dat er ook enkele heel erg goede Punisher verhalen aan ons (de lezer) gepresenteerd zijn, zoals de eerste mini serie en de eerst vijftien delen van de ongoing serie.
Het hoogtepunt vind ik echter de graphic novel Return To Big Nothing. Steven Grant maakt van Frank Castle de Punisher zoals ik hem zie: nietsontziend, keihard en een eigen erecode, maar vooral een gedreven iemand die regelmatig over het randje gaat en zeker psychotisch is.
In dit verhaal gaat Castle achter enkele oude dienstmakkers van hem aan. Deze groep mannen vormt een drugs smokkelring die hij wil oprollen. Aan het hoofd van de groep staat Gorman, een sergeant die Frank Castle terroriseerde toen hij nog in het leger was. Het verhaal splitst zich op in twee lijnen. De eerste lijn is de meest duidelijke: het gevecht van de Punisher tegen de bende smokkelaars. De tweede lijn is eigenlijk veel interessanter. Deze laat namelijk de geestelijke strijd tussen Castle en Gorman zien. Fysiek kan onze Frank het wel aan, maar psychologisch... ?
Naast mijn inziens het beste Punisher verhaal levert Mike Zeck wederom een fenomenaal werkje af met deze tekeningen. Zeck is in staat om met enkele lijnen van een statische tekening een dynamisch geheel te maken. Ook heb ik nog nooit iemand de Punisher zo'n karakteristieke uitdrukking zien geven. Dit alles bij elkaar maakt een echt meesterwerk.
Waarom voor de Punisher film ooit zo'n slap script werd geschreven, terwijl dit verhaal erom smeekt om op het witte doek gezet te worden, is mij een raadsel. Misschien was de dialoog te moeilijk voor Dolf Lundgren. In ieder geval: actie met een boodschap, zo spel je Return To Big Nothing voor mij.