| Sandman Mystery Theatre #1-20 uitgegeven door DC Schrijvers: Matt Wagner & Steven T. Seagle Tekenaars: Vince Locke & Guy Davis |
 |
| Sandman Mystery Theatre #1-20 uitgegeven door DC Schrijvers: Matt Wagner & Steven T. Seagle Tekenaars: Vince Locke & Guy Davis |
|
Reviewer: Dennis Janssen
Deze keer een serie die enigszins ondergewaardeerd wordt: Sandman Mystery Theatre. Terwijl Sandman en Hellblazer de twee best verkopende Vertigo series zijn en series als Shade, Doom Patrol en Invisibles waardering vinden bij een steeds groter wordende groep lezers hoor je zelden tot ooit iets over Sandman Mystery Theatre. En dat is jammer, want Sandman Mystery Theatre is zeer zeker het lezen meer dan waard. Maar wat maakt Sandman Mystery Theatre dan zo goed? Tja, dat is een beetje moeilijk uit te leggen.
Laat ik beginnen met te zeggen dat Sandman Mystery Theatre zeker niet iedereen zal kunnen bekoren. Als je geïnteresseerd bent in flitsende superhelden dan ben je hier aan het verkeerde adres. Sandman Mystery Theatre is het verhaal van Wesley Doods, de ‘Golden Age Sandman’ die in een zijn slaap vaak door Morpheus dromen over rechtvaardigheid krijgt toebedeeld. Dit spoort hem ertoe aan om ‘s nachts gehuld in regenjas en gasmasker en gewapend met een gaspistool onrecht te bestrijden. Tot zover klinkt het allemaal nogal superheld-achtig, maar als ik je verteld dat Dodds een klein, corpulent mannetje is wordt het beeld al wat duidelijker.
De verhalen die in Sandman Mystery Theatre verteld worden zijn niet echt in een categorie in te delen. Het is een mix tussen horror, detective, film noir en een klein beetje superhelden. De verhalen zijn meer gericht op de ralties tussen de personen en het onderzoek naar een misdaad dan op grote knok scènes. Sandman Mystery Theatre verhalen worden tot nu toe steeds in vier delen verteld. De plots komen altijd heel traag op gang en bouwen steeds op naar een climax in het laatste deel. Ze steken altijd goed in elkaar, maar dat is het schrijversduo Matt Wagner en Steven T. Seagle wel toe te vertrouwen. Beide nemen geen blad voor de mond, zodat onderwerpen als pedofilie en incest zonder probleem in de serie gebruikt worden, maar dan wel op zo’n manier dat het iets aan het verhaal toevoegt (en dus niet alleen om te shockeren).
Op het eerste gezicht zijn de tekeningen niet veel bijzonders. Als je echter in het verhaal zit zul je merken dat tekenaars als Vince Locke en Guy Davis zodanig tekenen dat hun werk naadloos bij het verhaal aansluit. Even doorzetten, maar de beloning is dan ook hoog: een goed verhaal in de juiste atmosfeer. Dus allemaal snel naar de comic winkel om eens een verhaal te proberen. Zoals al is gezegd duurt elk verhaal maar vier delen en zijn de verhalen op zichzelf uitstekend te lezen. Het argument dat veel mensen gebruiken om geen Vertigo te lezen (als je het niet vanaf het eerste deel hebt gevolgd snap je er nooit meer wat van) gaat voor deze serie zeker niet op!!!